Zarzut postawniony wedle procedury zawsze co do zasady będzie Kodeks postępowania karnego CYTATArt. 325a. § 1. Dochodzenie prowadzi Policja lub organy, o których mowa w art. 312, chyba że prowadzi je prokurator.§ 2. Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią 325g. § 1. Nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że podejrzany jest tymczasowo aresztowany.§ 2. Przesłuchanie osoby podejrzanej zaczyna się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego.§ 3. Podejrzanemu należy umożliwić przygotowanie się do obrony, a zwłaszcza ustanowienie lub wyznaczenie 325b. § 1. Dochodzenie prowadzi się w sprawach o przestępstwa należące do właściwości sądu rejonowego:1) zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, z tym że w wypadku przestępstw przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 100 000 zł,2) przewidziane w art. 159 i 262 § 2 Kodeksu karnego, 3) przewidziane w art. 279 § 1, art. 286 § 1 i 2 oraz w art. 289 § 2 Kodeksu karnego, jeżeli wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 100 000 zł.§ 2. Spośród spraw o przestępstwa wymienione w § 1 pkt 1 nie prowadzi się dochodzenia w sprawach o przestępstwa określone w Kodeksie karnym w art. 155, art. 156 § 2, art. 157a § 1, art. 164 § 2, art. 165 § 2, art. 168, art. 174 § 2, art. 175, 181--184, 186, 201, art. 231 § 1 i 3, art. 233 § 1 i 4, art. 240 § 1, art. 250a § 1--3, art. 265 § 3 oraz w rozdziale XXXVI i 211. W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić, w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich 212. W toku oględzin lub eksperymentu procesowego można dokonywać również przesłuchań lub innych czynności 315. § 1. Podejrzany i jego obrońca oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik mogą składać wnioski o dokonanie czynności śledztwa. § 2. Stronie, która złożyła wniosek, oraz jej obrońcy lub pełnomocnikowi nie można odmówić wzięcia udziału w czynności, jeżeli tego żądają. Przepis art. 318 zdanie drugie stosuje 316. § 1. Jeżeli czynności śledztwa nie będzie można powtórzyć na rozprawie, należy podejrzanego, pokrzywdzonego i ich przedstawicieli ustawowych, a obrońcę i pełnomocnika, jeżeli są już w sprawie ustanowieni, dopuścić do udziału w czynności, chyba że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub zniekształcenia dowodu w razie zwłoki.§ 2. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się wtedy, gdy zwłoka grozi utratą lub zniekształceniem dowodu.§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo, że świadka nie będzie można przesłuchać na rozprawie, strona lub prokurator albo inny organ prowadzący postępowanie mogą zwrócić się do sądu z żądaniem przesłuchania go przez 317. § 1. Strony, a obrońcę lub pełnomocnika, gdy są już w sprawie ustanowieni, należy także na żądanie dopuścić do udziału w innych czynnościach śledztwa.§ 2. W szczególnie uzasadnionym wypadku prokurator może postanowieniem odmówić dopuszczenia do udziału w czynności ze względu na ważny interes śledztwa albo odmówić sprowadzenia oskarżonego pozbawionego wolności, gdy spowodowałoby to poważne 318. Gdy dopuszczono dowód z opinii biegłych albo instytucji naukowej lub specjalistycznej, podejrzanemu i jego obrońcy oraz pokrzywdzonemu i jego pełnomocnikowi doręcza się postanowienie o dopuszczeniu tego dowodu i zezwala na wzięcie udziału w przesłuchaniu biegłych oraz na zapoznanie się z opinią, jeżeli złożona została na piśmie. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się, gdy spowodowałoby to poważne 313. § 1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju.§ 2. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie podejrzanego, dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej.§ 3. Podejrzany może do czasu zawiadomienia go o terminie zaznajomienia z materiałami śledztwa żądać podania mu ustnie podstaw zarzutów, a także sporządzenia uzasadnienia na piśmie, o czym należy go pouczyć. Uzasadnienie doręcza się podejrzanemu i ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni.§ 4. W uzasadnieniu należy w szczególności wskazać, jakie fakty i dowody zostały przyjęte za podstawę 321. § 1. Jeżeli istnieją podstawy do zamknięcia śledztwa, na wniosek podejrzanego lub jego obrońcy o końcowe zaznajomienie z materiałami postępowania, prowadzący postępowanie powiadamia podejrzanego i obrońcę o terminie końcowego zaznajomienia, pouczając ich o prawie uprzedniego przejrzenia akt w terminie odpowiednim do wagi lub zawiłości sprawy, określonym przez organ procesowy.§ 2. Termin zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania powinien być tak wyznaczony, aby od doręczenia zawiadomienia o nim podejrzanemu i jego obrońcy upłynęło co najmniej 7 dni.§ 3. W czynnościach zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania ma prawo uczestniczyć obrońca.§ 4. Nie usprawiedliwione niestawiennictwo podejrzanego lub jego obrońcy nie tamuje dalszego postępowania.§ 5. W terminie 3 dni od daty zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania strony mogą składać wnioski o uzupełnienie śledztwa. Przepis art. 315 § 2 stosuje się odpowiednio.§ 6. Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia śledztwa, wydaje się postanowienie o jego zamknięciu i ogłasza się je lub o jego treści zawiadamia się podejrzanego oraz jego 322. § 1. Jeżeli postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, a nie zachodzą warunki określone w art. 324, umarza się śledztwo bez konieczności uprzedniego zaznajomienia z materiałami postępowania i jego zamknięcia.§ 2. Postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych wymienionych w art. 94, dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie przyczyn umorzenia.§ 3. Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo przesłuchaniu osoby w charakterze podejrzanego, postanowienie o umorzeniu powinno zawierać także imię i nazwisko podejrzanego oraz w razie potrzeby inne dane o jego Art. 323. § 1. W razie umorzenia śledztwa prokurator wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych stosownie do przepisów art. 230-233.§ 2. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie podejrzanemu, pokrzywdzonemu i osobie, od której przedmioty te odebrano lub która zgłosiła do nich roszczenie. § 3. Po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu śledztwa prokurator, w razie istnienia podstaw określonych w art. 99 § 1 i art. 100 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 i 2 oraz art. 47 § 4 Kodeksu karnego skarbowego, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku tytułem środka zabezpieczającego. Z takim wnioskiem prokurator może wystąpić również w wypadku umorzenia postępowania wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa, przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, o ile przepis przewiduje orzeczenie 324. § 1. Jeżeli zostanie ustalone, że podejrzany dopuścił się czynu w stanie niepoczytalności, a istnieją podstawy do zastosowania środków zabezpieczających, prokurator po zamknięciu śledztwa lub dochodzenia kieruje sprawę do sądu z wnioskiem o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających. Przepis art. 321 stosuje się odpowiednio.§ 2. Jeżeli sąd nie znajduje podstaw do uwzględnienia wniosku, o którym mowa w § 1, przekazuje sprawę prokuratorowi do dalszego prowadzenia.§ 3. Na postanowienie sądu przysługuje Art. 338. § 1. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu zarządza doręczenie jego odpisu oskarżonemu, wzywając go do składania wniosków dowodowych w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia. Jeżeli akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335 § 1, jego odpis doręcza się ujawnionemu pokrzywdzonemu. § 2. Oskarżony ma prawo wniesienia, w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia, pisemnej odpowiedzi na akt oskarżenia, o czym należy go pouczyć.§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo ujawnienia tajemnicy państwowej, oskarżonemu doręcza się odpis aktu oskarżenia bez uzasadnienia. Uzasadnienie aktu oskarżenia udostępnia się jednak z zachowaniem rygorów określonych przez prezesa sądu lub 339. § 1. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie, jeżeli: .1) prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających,2) zachodzi potrzeba rozważenia kwestii warunkowego umorzenia postępowania,3) akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335.§ 2. (uchylony).§ 3. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia, a zwłaszcza:1) umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2-11,2) umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia,3) wydania postanowienia o niewłaściwości sądu lub o zmianie wskazanego w akcie oskarżenia trybu postępowania,4) zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego,5) wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania,6) wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu,7) wydania wyroku nakazowego,§ 4. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie ponadto, gdy zachodzi potrzeba rozważenia możliwości przekazania jej do postępowania mediacyjnego; przepis art. 23a stosuje się odpowiednio.§ 5. Strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w § 1 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 6, z tym że udział prokuratora i obrońcy w posiedzeniu w przedmiocie orzeczenia środka zabezpieczającego określonego w art. 94 albo 95 Kodeksu karnego jest 340. § 1. W kwestii umorzenia postępowania stosuje się odpowiednio art. 322 oraz art. 323 § 1 i 2.§ 2. W razie istnienia podstaw określonych w art. 99 § 1 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 pkt 1 Kodeksu karnego skarbowego sąd, umarzając postępowanie lub rozpoznając wniosek prokuratora wymieniony w art. 323 § 3, orzeka przepadek.§ 3. Osoba roszcząca sobie prawo do korzyści lub przedmiotów, których przepadek orzeczono tytułem środka zabezpieczającego, może dochodzić swych roszczeń tylko w postępowaniu 341. § 1. Prokurator, oskarżony i pokrzywdzony mają prawo wziąć udział w posiedzeniu. Udział ich jest obowiązkowy, jeżeli prezes sądu lub sąd tak zarządzi.§ 2. Jeżeli oskarżony sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, jak również wtedy, gdy sąd uznaje, że warunkowe umorzenie byłoby nieuzasadnione, kieruje sprawę na rozprawę. Wniosek prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania zastępuje akt oskarżenia. W terminie 7 dni prokurator dokonuje czynności określonych w art. 333 § 1-2.§ 3. Jeżeli sąd uzna za celowe ze względu na możliwość porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, może odroczyć posiedzenie, wyznaczając stronom odpowiedni termin. Na wniosek oskarżonego i pokrzywdzonego, uzasadniony potrzebą dokonania uzgodnień, sąd zarządza stosowną przerwę lub odracza posiedzenie.§ 4. Sąd orzekając o warunkowym umorzeniu bierze pod uwagę wyniki porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii wskazanej w § 3.§ 5. W przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania sąd orzeka na posiedzeniu wyrokiem. CYTATArt. 342. § 1. W wyroku warunkowo umarzającym postępowanie należy dokładnie określić czyn oskarżonego, wskazać przepis ustawy karnej, pod który czyn podpada, oraz oznaczyć okres próby. § 2. W wyroku sąd określa także nałożone na oskarżonego obowiązki oraz sposób i termin ich wykonania, a w razie uznania za celowe - również dozór kuratora, osoby godnej zaufania albo instytucji lub organizacji społecznej. § 3. Wyrok powinien w razie potrzeby zawierać rozstrzygnięcie co do dowodów rzeczowych. Sąd stosuje odpowiednio art. 230 § 2 i 3 oraz art. 231-233, uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dowodów na wypadek podjęcia postępowania. § 4. Zawarte w wyroku rozstrzygnięcie, o którym mowa w § 3, może być zaskarżone zażaleniem przez osoby wskazane w art. 323 § 2.§ 5. Wyrok doręcza się także 17. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy: 1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa,3) społeczna szkodliwość czynu jest znikoma,4) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze,5) oskarżony zmarł,6) nastąpiło przedawnienie karalności,7) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się,8) sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych,9) brak skargi uprawnionego oskarżyciela,10) brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej,11) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.§ 2. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy wniosek będzie złożony lub zezwolenie będzie wydane.§ 3. Niemożność przypisania winy sprawcy czynu nie wyłącza postępowania dotyczącego zastosowania środków 167. Dowody przeprowadza się na wniosek stron, podmiotu określonego w art. 416 albo z 352. Prezes sądu po rozważeniu wniosków stron i podmiotu, o którym mowa w art. 416 lub z urzędu dopuszcza dowody i zarządza ich sprowadzenie na rozprawę. Przepis art. 368 stosuje się 368. O przychylnym załatwieniu wniosku dowodowego strony, któremu inna strona nie sprzeciwiła się, rozstrzyga ostatecznie przewodniczący; w innych wypadkach sąd wydaje 370. § 1. Po swobodnym wypowiedzeniu się osoby przesłuchiwanej na wezwanie przewodniczącego, stosownie do art. 171 § 1, mogą zadawać jej pytania w następującym porządku: oskarżyciel publiczny, oskarżyciel posiłkowy, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, oskarżyciel prywatny, pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, powód cywilny, pełnomocnik powoda cywilnego, biegły, podmiot, o którym mowa w art. 416,obrońca, oskarżony, członkowie składu orzekającego.§ 2. Strona, na której wniosek świadek został dopuszczony, zadaje pytania przed pozostałymi stronami. § 3. W razie potrzeby członkowie składu orzekającego mogą zadawać dodatkowe pytania poza kolejnością.§ 4. Przewodniczący uchyla pytania, o których mowa w art. 171 § 6, lub gdy z innych powodów uznaje je za 414. § 1. W razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.§ 2. Umarzając postępowanie sąd stosuje odpowiednio art. 322 § 2 i 3, art. 323 § 1 i 2 oraz art. 340 § 2 i 3.§ 3. Sąd stosuje środek zabezpieczający wskazany w art. 99 § 1 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 2 Kodeksu karnego skarbowego jeżeli wyniki przewodu sądowego to uzasadniają, a umorzenie następuje z powodu niepoczytalności sprawcy w chwili popełnienia czynu.§ 4. Umarzając postępowanie warunkowo, sąd stosuje odpowiednio art. 341.§ 5. Przewidując możliwość warunkowego umorzenia postępowania albo możliwość orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, sąd może wznowić przewód sądowy celem odpowiedniego zastosowania art. 341 § 3; wówczas sąd może zarządzić UCHWAŁA Z DNIA 25 MARCA 2004 R. I KZP 46/03 § Termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu (art. 341 § 5 biegnie od daty jego ogłoszenia (art. 422 § 1 a nie doręczenia (art. 100 § 3 chyba że zaistniały okoliczności określone w art. 422 § 2 Przewodniczący: Prezes SN L. Paprzycki (sprawozdawca).Sędziowie SN: P. Hofmański, S. Prokuratora Generalnego: R. A. Najwyższy w sprawie Moniki J., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 przez Sąd Okręgowy w G. Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2003 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy wobec wynikającego z treści przepisu art. 100 § 3 wymogu doręczenia stronom wyroku zapadłego na posiedzeniu (a więc również stronie obecnej na posiedzeniu) termin do wniesienia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, który ogłoszono na posiedzeniu stronom, biegnie od daty doręczenia odpisu wyroku stronie, niezależnie czy była ona obecna na posiedzeniu, czy też zgodnie z regułą wyrażoną w art. 422 § 1 – od daty ogłoszenia wyroku?” u c h w a l i ł udzielić odpowiedzi jak Z A S A D N I E N I ESąd Rejonowy w R., wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2003 r., umorzył warunkowo postępowanie karne wobec Moniki J., oskarżonej o popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art. 177 § 1 W posiedzeniu uczestniczył tylko prokurator, a przewodniczący po ogłoszeniu wyroku, pouczył, iż orzeczenie może być zaskarżone do Sądu Okręgowego w G. w terminie 7dni od doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Odpis wyroku został doręczony stronom, przy czym oskarżyciel publiczny otrzymał go w dniu 22 sierpnia 2003 r., a więc w ósmym dniu od daty ogłoszenia wyroku, wtedy też złożył wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Wniosek ten uznano za złożony w terminie, a oskarżyciel publiczny w dniu 24 września 2003 r. otrzymał odpis wyroku z uzasadnieniem. Apelacja którą prokurator wniósł w dniu 8 października 2003 r., została przyjęta jako złożona w terminie i odpowiadająca warunkom formalnym, a następnie przesłana wraz z aktami Sądowi Okręgowemu w G., o czym zawiadomiono prokuratora oraz oskarżoną. Prokurator w apelacji podnosił także i to, że został błędnie pouczony o możliwości zaskarżenia wyroku w terminiesiedmiu dni od daty doręczenia mu odpisu wyroku z uzasadnieniem. Sąd Okręgowy w G. rozpoznając sprawę uznał, iż wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy – art. 100 § 3 „na tle art. 422 § 1 które sformułował w pytaniu przekazanym Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 441 § 1 Zastępca Prokuratora Generalnego w przedstawionym Sądowi Najwyższemu wniosku, podzielając ocenę Sądu Okręgowego, że w tej sprawieprzy rozpoznawaniu środka odwoławczego wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy – art. 100 § 3 i art. 422 § 1 a więc spełnione zostały wymogi określone w art. 441 § 1 wyraził pogląd, iż termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, umarzającego warunkowo postępowanie, wydanego na posiedzeniu (art. 341 § 5 biegnie od daty jego ogłoszenia, a nie doręczenia (art. 422 § 1 Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Uznać należało, iż przy rozpoznawaniu w tej sprawie apelacji, na tle wykładni art. 100 § 3 i art. 422 § 1 rzeczywiście wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, w rozumieniu art. 441 § 1 co upoważniało Sąd Okręgowy w G. do przekazania Sądowi Najwyższemu pytania prawnego. Może bowiem budzić zasadnicze wątpliwości czy, bez względu na to, czy strona uczestniczyła w posiedzeniu, na którym wydany został wyrok, którym warunkowo umorzone zostało postępowanie, termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia takiego wyroku, biegnie od daty jego ogłoszenia, jak to stanowi art. 442 § 1 czy też od daty doręczenia wyroku na podstawie art. 100 § 3 wobec pouczenia wymaganego przez art. 100 § 6 Jednoznaczne brzmienie przepisu art. 422 § 1 wskazuje, że określony w nim termin 7 dni do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia dotyczy wszystkich wyroków, które zostały ogłoszone w sposób określony w art. 418 § 1 że przepis szczególny stanowi inaczej – od daty doręczenia: art. 422 § 2 i art. 482 § 1 zd. drugie i biegnie właśnie od daty jego ogłoszenia. Dotyczy to wyrokowania zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (art. 422 znajduje się w rozdziale 47, w dziale VIII Postępowanie przed sądem pierwszej instancji), także w postępowaniach szczególnych (art. 468 art. 485 w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego (art. 574 oraz w postępowaniu w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych (art. 646 Tak samo jest, jeżeli chodzi o pozostałe przepisy rozdziału 47 z których większość dotyczy każdej czynności wyrokowania, a tylko niektóre z nich wyłącznie wydawania wyroku na rozprawie (np. art. 409 albo na posiedzeniu (np. art. 418a Ustawodawca w art. 422 § 1 początek terminu do złożenia określonego w nim wniosku wiąże z datą ogłoszenia wyroku. Odmiennie natomiast – w art. 422 § 2 i w art. 482 § 1 zdanie drugie stanowiąc, że termin ten rozpoczyna bieg od daty doręczenia oskarżonemu wyroku albo jego odpisu. Tak samo jest również w wypadku wyroku wydanego w postępowaniu wznowieniowym na posiedzeniu bez udziału stron art. 544 § 3 in principio co jednak wynika nie z treści któregokolwiek przepisu rozdziału 56 Kodeksu postępowania karnego, lecz z tego, że strony nie wiedzą o terminie tego posiedzenia i dopiero z doręczonego wyroku (art. 100 § 3 dowiadują się, iż zostało wydane tego rodzaju orzeczenie, i jak może być ono zaskarżone (art. 100 § 6 Względy gwarancyjne przemawiają zatem za przyjęciem, że w takiej sytuacji procesowej bieg terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku rozpoczyna się od doręczenia wyroku. Żaden inny przepis kodeksu, poza wyżej już wskazanymi, nie określa odmiennie, niż art. 422 § 1 początku biegu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Nie czynią tego również przepisy art. 100 § 3 i 6 stanowiąc jedynie, iż wyrok zapadły na posiedzeniu doręcza się stronom (§ 3), jednocześnie pouczając je o przysługującym im, między innymi na podstawie art. 422 § 1 prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia (postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1997 r., III KZ 99/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 32) Art. 422 § 1 uzależnia początek terminu od czynności procesowej „ogłoszenia wyroku”, natomiast art. 418 § 1 stanowi, iż wyrok ogłasza „publicznie” przewodniczący składu orzekającego, nawet wtedy, gdy nikt nie stawił się na ogłoszenie wyroku (art. 419 § 1 Dotyczy to zarówno rozprawy, jak i posiedzenia, o ile tylko spełnione zostały warunki „publiczności” ogłoszenia, z zachowaniem jawności dla uczestników postępowania (jawność wewnętrzna) oraz osób postronnych – publiczności (jawność zewnętrzna). W wypadku wyrokowania poza rozprawą oprócz ogłoszenia wyroku w sposób określony w art. 418 § 1 jego treść dodatkowo udostępniana jest publicznie przez złożenie odpisu na okres 7 dni w sekretariacie sądu, o czym należy uczynić wzmiankę w protokole posiedzenia, który wówczas zawsze trzeba sporządzić – art. 418a (zob. szerzej: S. Zabłocki: Publiczne ogłoszenie wyroku wydanego na posiedzeniu - realna gwarancja czy fikcja? – Gdańskie Studia Prawnicze, T. XI, 2003, s. 311 i nast.). Unormowania dotyczące jawności rozprawy (w obu jej aspektach) są jednoznaczne (rozdział 42 Jawność rozprawy głównej), a ich wykładnia, na potrzeby rozważanej problematyki, nie nastręcza żadnych trudności. Niewątpliwe jest bowiem kto bierze udział w postępowaniu i kto może być obecny, natomiast z art. 355 wynika wyraźna deklaracja, iż rozprawa odbywa się jawnie, a ograniczenie jawności określa ustawa, w tym przede wszystkim Kodeks postępowania karnego. W każdym razie ogłoszenie wyroku odbywa się zawsze jawnie (art. 364 § 1 a więc z udziałem stron, ich przedstawicieli (obrońców i pełnomocników) oraz w obecności publiczności. Strony i inne osoby, które wzywa się na rozprawę lub zawiadamia o jej terminie, prezes sądu wskazuje w pisemnym zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy głównej (art. 350 § 1 pkt 3 a oskarżonego pozbawionego wolności doprowadza się (art. 350 § 2 Umieszczona na drzwiach sali rozpraw wokanda informuje osoby postronne – publiczność oterminie rozpraw w poszczególnych sprawach. Te ostatnie osoby, w każdy czasie, mogą uzyskać w sekretariacie sądu informacje o wyznaczonym terminie rozpraw w poszczególnych sprawach. Jeżeli chodzi o posiedzenia, to brak jest w kodeksie unormowań regulujących ich jawność, co w żadnym wypadku nie oznacza, jak w postępowaniu cywilnym (zob. art. 148 i nast. iż są one niejawne, a więc niedostępne dla uczestników postępowania i publiczności. Przepisy art. 96 określają jedynie podmioty (strony, inne osoby), które mają prawo wziąć udział w posiedzeniu, a nawet obowiązek udziału, gdy tak ustawa stanowi (§ 1), i wówczas należy je o terminie posiedzenia zawiadomić, albo też mają prawo wziąć w nim udział o ile stawią się na posiedzenie, o terminie którego nie powiadamia się ich (§ 2). Z tych unormowań wynika jednak, że każde posiedzenie sądu jest dostępne nie tylko dla stron oraz osób nie będących stronami, określonych w art. 96 § 1 ale także dla osób postronnych– publiczności, których obecność, w przeciwieństwie do postępowania cywilnego (art. 152 zdanie drugie nie jest wyłączona przez żaden przepis karnej ustawy procesowej (zob. J. Grajewski, Paprzycki, M. Płachta, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, T. I, s. 306). Tak jak w wypadku rozprawy, o wyznaczeniu terminu każdego posiedzenia osoby zainteresowane, których sąd nie zawiadamia o tym z urzędu, mogą uzyskać stosowaną informację w sekretariacie sądu, a także zapoznając się wokandą umieszczoną w miejscu odbywania posiedzenia. Wówczas jednak, gdy posiedzenie odbywa się „bez udziału stron”, są one uprawnione jedynie do obecności na posiedzeniu, nie mając prawa zabierania głosu, czy składania wniosków, a więc na zasadzie takiej jak osoby postronne – publiczność. Okazuje się więc, że jawność zewnętrzna – publiczność rozprawy i posiedzenia, co do istoty, jest taka sama, jako, że są one dostępne zarówno dla stron, jak i innych osób, a wyłączenie jawności posiedzenia następować będzie, na podstawie przepisów rozdziału 42 Kodeksu postępowania karnego stosowanych przez analogię, w tych samych wypadkach, gdy wyłącza się jawność rozprawy, a więc nigdy nie będzie to dotyczyło ogłoszenia wyroku. O terminach posiedzeń, na których wydawane są wyroki, z wyjątkiempostępowania wznowieniowego (art. 544 § 3 in principio zawiadamiane są wszystkie podmioty uprawnione do wniesienia apelacji. W wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowania są to: pokrzywdzony, obrońcy i pełnomocnicy (art. 339 §5 art. 342 § 1 Wydanie wyroku w każdym wypadku, a więc i wówczas, gdy sąd warunkowo umarza postępowanie na posiedzeniu, niewątpliwie kończy „rozpatrzenie sprawy” w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 r. Przepis ten stanowi, iż musi to być rozpatrzenie „jawne”, a więc „publiczne”. Ten wymóg odnosi się zarówno do rozprawy, jak i posiedzenia, w toku którego następuje „rozpatrzenie sprawy”. Taki sam standard „publiczności” wyrokowania wynika z art. 6 ust. 1 Konwencji Europejskiej z 1950 r. o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Gdyby nawet uznać, iż nie jest wystarczająca dla przyjęcia prawa do obecności na posiedzeniu każdego zainteresowanego, w tym dla stron, sama analiza przepisów obowiązującej karnej ustawy procesowej, to prawo takie należałoby wywieść wprost właśnie z art. 45 ust. 1 Konstytucji, która w art. 8 ust. 2 nakazuje bezpośrednie stosowanie jej przepisów oraz z art. 6 ust. 1 Konwencji Europejskiej, gdyż art. 91 ust. 2 Konstytucji stanowi o pierwszeństwie ratyfikowanej za zgodą parlamentu konwencji międzynarodowej przed ustawą, jeśli nie da jej się z tą ustawą pogodzić. Tym bardziej jest to uzasadnione, że, jak to zostało wyżej przedstawione, karna ustawa procesowa z całą pewnością nie statuuje niedostępności posiedzenia dla zainteresowanych nią osób (szerzej zob. P. Hofmański, O jawność posiedzeń sądowych w procesie karnym, Księga Jubileuszowa ku czci prof. A. Bulsiewicza, Toruń 2004, w druku). Skoro zatem w posiedzeniu, mającym za przedmiot „rozpatrzenie sprawy”, kończącym się wydaniem wyroku, uczestniczyć mogą nie tylko strony i ich przedstawiciele, ale także publiczność, to niewątpliwe jest, że mamy w tym wypadku do czynienia z jawnym – publicznym rozpatrzeniem sprawy, w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, a zapadły na takim posiedzeniu wyrok jest ogłaszany publicznie, w rozumieniu art. 418 § 1 i art. 422 § 1 Jeżeli tak, to właśnie ten ostatni przepis, a nie przepis art. 100 § 3 określa początek terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Nie można, wobec tego, podzielić prezentowanego w piśmiennictwie poglądu, że przepisy art. 100 § 3 i 6 ustanawiają, odmienne od tych określonych w art. 422 § 1 i 2 oraz w art. 482 § 1 zd. 2 zasady składania wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku (tak: T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2003 r., s. 1073, Stefański (w): Z. Gostyński (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Warszawa 2004, T. II, s. 858 oraz D. Wysocki: Glosa do postanowienia SN z dnia 28 marca 2003 r., III KZ 71/02, OSP 2004, z. 1, s. 29,30). Tylko w wypadku, gdy oskarżony pozbawiony wolności, który nie ma obrońcy, nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku na posiedzeniu, termin ten, zgodnie z unormowaniem art. 422 § 2 biegnie od daty doręczenia mu wyroku Sąd Najwyższy, dostrzegając, że zaprezentowany w niniejszej uchwale pogląd dotyczący zewnętrznej jawności posiedzenia stawia w wielu sytuacjach procesowych pod znakiem zapytania racjonalność unormowań zawartych w art. 100 § 3 oraz w art. 418a doszedł jednak do przekonania, iż względy natury konstytucyjnej przemawiają za przyjętym stanowiskiem.