🎈 Miny W Wojsku Polskim

Miny przeciwpancerne o wdzięcznych nazwach "Kroton", "Agawa" i "Kokos" znajdą się wkrótce na wyposażeniu Wojska Polskiego. Wyprodukuje je bydgoska Belma - informuje "Express Bydgoski". Kontrakt z Ministerstwem Obrony Narodowej spadł na Bydgoskie Zakłady Elektromechaniczne Belma SA jak manna z nieba. Jeszcze niedawno mówiło się, że jedynym ratunkiem dla fabryki może być sprzedaż prywatnemu inwestorowi. Z dnia na dzień jednak Belma stała się liczącym graczem w przemyśle zbrojeniowym. Dzięki zawartym umowom do 2010 roku firma ma zarobić 70 mln zł na dostawach wojsk inżynieryjnych min przeciwpancernych wraz z zapalnikami. Podpisanie kontraktu nastąpiło w obecności kilkudziesięciu pracowników, którzy długo oklaskiwali ten moment - dodaje dziennik. Nic dziwnego, skoro pieniądze z MON mają zwiększyć wynagrodzenie i polepszyć bazę socjalną. "To dla nas bardzo dobra wiadomość, bo pensje w naszym zakładzie nie rosły od sześciu lat" - mówili zgodnie związkowcy, Adam Leśny z zakładowej Solidarności i Stanisław Daszyński z OPZZ. Tajemnicą poliszynela jest, że wpływ na zawarcie kontraktu właśnie z Belmą miał pochodzący z Bydgoszczy wiceszef MON, Janusz Zemke. "Najpoważniejszym kontrkandydatem dla bydgoskiej Belmy były zakłady z Nowej Dęby" - ujawnił wiceminister, który był obecny przy podpisaniu umowy i zwiedził hale fabryczne - pisze "Express Bydgoski". Źródło:

Szef MON komentuje rezygnacje dwóch najważniejszych generałów w Wojsku Polskim. "Zależało mi, aby zachować ciągłość dowodzenia" - dodaje. 11-10-2023 02:59.

^{Wyrzutnia rakietowa BM-21 Grad Fot. Kapitel BM-21 Grad (ros. БМ-21 „Град”) – radziecka polowa samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa skonstruowana w latach 60. Przeznaczona dla artylerii dywizyjnej. Jeden z najszerzej używanych systemów tego rodzaju na świecie, także w Polsce. BM-21 w czasie radzieckiej interwencji w Afganistanie Od 1957 r. w tulskim NII-147 (Instytut Naukowo-Badawczy nr 147, kierowanym przez Ganiczewa, rozpoczęto prace nad artyleryjskimi wyrzutniami rakietowymi. NII-147 został przemianowany w 1966 r. na Tulski GosNITToczMasz (Państwowy Instytut Naukowo-Badawczy Przemysłu Precyzyjnego), a w 1992 r. na GNPP (Państwowe Przedsiębiorstwo Naukowo-Produkcyjne) Spław. Jego pierwszym opracowaniem, realizowanym na polecenie Rady Ministrów ZSRR z r. był system BM-21 ”Grad” z pociskami M-21OF. Rakiety miały rekordowo duże wydłużenie- ponad 23, dzięki czemu przy zachowaniu niewielkiego kalibru można było zabudować silnik prochowy o dużej długości i osiągnąć znaczny zasięg. Technologia produkcji opierała się głębokim tłoczeniu i przeciąganiu, czyli technologiach, stosowanych dotąd do wytwarzania łusek artyleryjskich. Dla uzyskania zadowalającej celności pociski były stabilizowane za pomocą niewielkich, rozkładanych po ztarcie stateczników oraz dodatkowo obrotowo. Dzięki niewielkiemu kalibrowi rakiet w SKB-203 zaprojektowano małą rozmiarami wyrzutnię, złożoną aż z 40 trzymetrowych prowadnic, co zapewniło dużą siłę ognia. Uzyskano nadzwyczajną prostotę konstrukcji wyrzutni, która może obracać się w zakresie 102° w lewo i 70° w prawo dla nadania pociskom właściwego kierunku, niezależnie od ustawienia samochodu. BM-21 instalowano na najnowszych wówczas samochodach terenowych Urał-375. Po raz pierwszy została zaprezentowana publicznie na defiladzie w Moskwie w listopadzie 1964 r. Wyrzutnie BM-21 weszły w skład dywizyjnych pułków artylerii w ilości co najmniej jednej sześciowyrzutniowej baterii, w której było też 6 samochodów transportowych 9F37 na podwoziu Urał-375, z których każdy przewoził 40 pocisków na stelażach. Zadaniem baterii miało być wspieranie działań zaczepnych przez rażenie celów powierzchniowych- stanowisk artylerii, rejonów obrony itd. W obronie BM-21 miały służyć do stawiania zapór ogniowych, utrudniać przeciwnikowi manewr siłami itd. Artyleryjskie wyrzutnie rakietowe były traktowane w ZSRR jako substytut taktycznej broni jądrowej- niezbyt celne i mało skuteczne wobec czołgów, ale dysponujące dużą siłą rażenia siły żywej i obiektów. Dla dywizji pancernych przewidywano wersję BM-21 o trakcji gąsienicowej, ale brak odpowiedniego nośnika opóźnił budowę prototypu. Dla wojsk powietrzno-desantowych opracowano w 1967 r. wyrzutnię ”Grad-W” na podwoziu samochodu terenowego GAZ-66. Jest ona odpowiednio mniejsza- ma tylko dwa rzędy po 6 prowadnic, ale może strzelać pociskami takimi samymi, jak BM-21. Jej zaletą jest możliwość desantowania na standardowej palecie spadochronowej i duża ruchliwość w terenie. Dla zapewnienia odpowiednich kątów ostrzału, stateczności podczas prowadzania ognia i niewielkich wymiarów w położeniu marszowym zastosowano złożony układ kinematyczny ramy wyrzutni. W położeniu transportowym jest ona skierowana wylotami prowadnic do tyłu, a do strzelania jest wysuwana na długiej ramie poza obrys podwozia. Dla ustatecznienia samochód posiada z tyłu dwa składane wsporniki talerzowe. Alternatywnym rozwiązaniem było rozmieszczenie takiej samej wyrzutni na gąsienicowym BTR-D, ale nie zyskało ono aprobaty. Widoczny panel obsługi wyrzutni BM-21 W 1974 r. został przyjęty na uzbrojenie Armii Radzieckiej artyleryjski system rakietowy dla szczebla pułku ”Grad-1”. Różni się on konstrukcyjnie od BM-21 i posiada 36 rzędów prowadnic. W położeniu transportowym wyloty rur są skierowane do tyłu, a przed otwarciem ognia platforma wyrzutni jest przesuwana o prawie metr do tyłu wraz z błotnikami kół i wraz z nimi obraca się na boki w zakresie po 35o. Dla wyrzutni ”Grad-1” opracowano nowe rakiety OF21-1 i 9M28F o zmniejszonym do ok. 15 km zasięgu, ale z większą częścią bojową. Z czasem skonstruowano też pociski zapalające- 9M28S i dymne- 9M28D oraz 9M28K (z minami przeciwpancernymi PTM-3). Zastosowanie mniejszego samochodu było podyktowane chęcią standaryzacji nośników w Armii Radzieckiej, do czego zresztą nigdy nie doszło. W 1976 r. wyrzutnię ”Grad-1” w wersji 9P139 zainstalowano na kadłubie MT-LB, a dokładniej maszyny, będącej bazą samobieżnej haubicy 2S1. Wyrzutnia była pływająca i przewoziła w kadłubie drugą jednostkę ognia. Jej próby zakończyły się pomyślnie, ale produkcji seryjnej nie podjęto wychodząc z założenia, że nawet pułkowe ”Grady” działają z drugiej linii i nie muszą być opancerzone, a koszt produkcji i eksploatacji wersji gąsienicowej jest znacznie większy niż kołowej. Mało znaną wersją jest wyrzutnia partyzancka ”Grad-P” (oznaczenie wyrzutni 9P132) produkowana od 1965 r. początkową dla Vitcongu, a potem i dla innych odbiorców. Była to wyrzutnia trójnożna, jednoprowadnicowa nadająca się do transportu w jukach zwierząt pociągowych, na wietnamskich rowerach, a nawet na plecach bojowników. Do strzelania używano pocisków 9M22 o zmniejszonej do 46 kg masie i zasięgu 11 km. Wyrzutnia 9P132 posiada lufę o długości ok. 2 m i masę 35 kg. Brak bliższych danych. Znacznie później powstała przenośna i również jednoprowadnicowa wyrzutnia 9K510, przeznaczona do odpalania pocisków oświetlających 9M42 ”Iluminacja” o masie 27 kg na odległość 1-5 km lub rakiet 9M43 z ładunkami dymnymi. Już w latach 1970-tych w ZSRR rozpoczęto prace nad modernizacją ”Grada”, zmierzające w pierwszej kolejności do zwiększenia efektywności rażenia różnorodnych celów poprzez wprowadzenie nowych typów pocisków rakietowych: – 9M22– odłamkowo-burzące z zapalnikiem MRW o sile rażenia prawie dwukrotnie większej od starszych rakiet kal. 140 mm, – 9M23 ”Lejka”– chemiczne z 3 kg bojowych środków toksycznych oraz wysokościowym zapalnikiem, detonującym 1,5 kg TNT na wysokości 1-30 m nad celem, – 9M22S– zapalające, wprowadzone w 1971 r., potem ich odmianę z wymuszonym formowaniem 180 ognisk zapalnych, – w połowie lat 1970-tych wprowadzono pociski odłamkowe z wymuszoną fragmentacją, – 9M22K ”Ukraszenie”– kasetowe, mieszczące 3 miny przeciwczołgowe typu PTM-3 o masie 5 kg każda i czasie samolikwidacji 16-24 h, – 9M16 ”Prozaik”– kasetowe, mieszczące 5 min przeciwpiechotnych o masie 1,7 kg każda i czasie samolikwidacji 4-100 h. Miny posiadają wyjątkowe zapalniki kontaktowe w postaci czterech 10-metrowych sznurów, rozrzucanych pirotechnicznie wokół ustawionej miny, – zawierających 36 ładunków kumulacyjno-odłamkowych, – dymnych, których salwa formuje na czas co najmniej 6 minut zasłonę o szerokości 1 km, – oświetlających, – agitacyjnych, rozrzucające ulotki. W latach 1970-tych w ZSRR i innych państwach Układu Warszawskiego rozpoczęto prace nad modernizacją ”Grada” poprzez zmianę nośnika wyrzutni, który stanowił prostą adaptację standardowego terenowego (6×6) samochodu ciężarowego średniej ładowności Urał-375D, co niosło za sobą wiele ograniczeń. Najbardziej znanym reprezentantem tego ostatniego nurtu są, opracowane w Czechosłowacji, wyrzutnie RM vz. 70/RM vz. 70/85, wykorzystujące podwozia ciężkich terenowych (8×8) samochodów ciężarowych Tatra T-813 i T-815. W ZSRR opracowano nową wyrzutnię 9A51 na podwoziu nowego nośnika- Urał 4320. Zwiększono nieco długość prowadnic i powiększono ich ilość do 50. Wyrzutnia jest zaopatrzona w układ zdalnego zadawania kąta podniesienia i kierunku, zastosowano elektroniczny układ nastawiania zapalników pocisków z kabiny w chwili odpalenia z elementami wykonawczymi na wylotach prowadnic. Wszystko to spowodowało dwukrotne skrócenie czasu przygotowania do otwarcia ognia. Skrócono także czas przeładowania wyrzutni z pojazdu transportowo-załadowczego 9T232M, na bazie Urała-4320, który przewozi 50 pocisków. Próby fabryczne nowego systemu zakończyły się w 1982 r., produkcję pod nazwą 9K53 ”Prima” podjęto w 1987 r. System został przystosowany do zautomatyzowanej transmisji danych do strzelań, autonomicznego topodowiązania itp. Wprowadzone zmiany doprowadziły do znacznego zwiększenia efektywności wyrzutni- dla wykonania takich samych zadań ogniowych trzeba od 5 do 10 razy mniej pojazdów systemu ”Prima” niż ”Grad”, a czas ich przebywania na stanowiskach ogniowych jest czterokrotnie krótszy. Szereg udoskonaleń zastosowanych w ”Primie” było oferowanych jako pakiet modernizacyjny dla wyrzutni BM-21. Każda wyrzutnia może otrzymać miniaturowy blok kierowania ogniem, układ nawigacji bezwadnościowej i satelitarnej oraz łącza danych. Możliwe jest dzięki niemu naprowadzanie wyrzutni na cel bez opuszczania kabiny. Załoga wyrzutni została zmniejszona do 2 żołnierzy. Czas osiągania gotowości ogniowej skrócono o połowę. Dla baterii i dywizjonów opracowano skonteneryzowane stanowisko dowodzenia i łączności Kapustnik-BG, które można zainstalować na dowolnym pojeździe. We współpracy z nim baterie może otworzyć ogień już w minutę po zajęciu stanowisk. Dla wyrzutni ”Prima” opracowano nowe pociski rakietowe: 9M53– zastosowano w nich oddzielającą się część bojową ze spadochronem hamującym, dzięki czemu niezależnie od odległości strzelania głowica opada na cel prawie pionowo, co zwiększa jej skuteczność. Opracowano nowe głowice kasetowe z 45 podpociskami kumulacyjno-odłamkowymi oraz głowice z ładunkiem paliwowo-powietrznym. Są też oferowane głowice, zawierające dwa samonaprowadzające się podpociski kumulacyjne MSBE. Zostały opracowane nowe silniki rakietowe, które umożliwiają zwiększenie zasięgu pocisków do 33 km. W 1997 r. zaproponowano silniki, gwarantujące zasięg 36 km, a w październiku 1998 r. przeprowadzono strzelania rakietami o zasięgu 40 km, ”Ugroza-1”– kierowane laserowo, umożliwiają zwalczanie celów punktowych, – naprowadzane laserowo pociski dla wyrzutni ”Grad” planowała produkować niemiecka firma Diehl. Miały mieć układ żyroskopowej stabilizacji, sterujące powierzchnie aerodynamiczne z przodu oraz trzyczęściową głowicę: kumulacyjno-penetrująco-odłamkową, a cele miały być wskazywane przez wysuniętych obserwatorów, 9M519 ”Lilia-2”– opracowany we współpracy radziecko-bułgarskiej, przenosił nadajnik zakłóceń radiowych. Zarywa się on w ziemię i przez co najmniej godzinę emituje zakłócenia w zakresie od 1,5 do 120 MHz, uniemożliwiające działanie łączności radiowej i zakłócające częściowo nawet połączenia przewodowe. Pocisk z głowicą ważącą 18,4 kg ma zasięg ograniczony do 18 km, testowano prototyp wersji z wydłużonym silnikiem o donośności 34 km, – w końcu lat 1990-tych ujawniono pocisk, opracowany w ośrodku badań jądrowych Arzamas-16, który jest konwencjonalną wersją źródeł silnego impulsu elektromagnetycznego, będącego dotąd skutkiem ubocznym (ale bardzo istotnym z militarnego punktu widzenia) eksplozji atomowych. Impuls jest w stanie czasowo lub trwale uszkodzić praktycznie wszystkie urządzenia elektroniczne: systemy celownicze, radiolokacyjne i procesory. W części bojowej rakiet kal. 122 mm mieści się stosunkowo silny generator. W końcu lat 1990-tych ujawniono projekt nowej wyrzutni: zastąpiono w niej blok blok prowadnic rurowych nową konstrukcją modułową, złożoną z ramy i dwóch bloków po 20 prowadnic, umieszczanych na ramie w stanie załadowanym. Bloki te ważą po 1,7 t. wraz z rakietami. Ich montaż za pomocą dźwigu zajmuje tylko ok. 5 minut. Po oddaniu salwy mogą być zdjęte z wyrzutni i zastąpione nowymi lub przeładowane ręcznie. Po rozpadzie ZSRR prace i rad modernizacją BM-21 podjęto i w byłych republikach. Na Ukrainie była podobno testowana wyrzutnia na podwoziu samochodu KrAZ. W 1997 r. została ujawniona wersja białoruska- BM-21A. Jej bazą jest ciężarówka MAZ-6317, na której wydłużonej ramie mieści się nie tylko blok prowadnic, ale i stelaż z drugą jednostką ognia, ulokowany między kabiną kierowcy a wyrzutnią. Wyrzutnie rakietowe BM-21 zdobyły ogromną popularność. Znalazły się w wyposażeniu wojsk państw byłego Układu Warszawskiego oraz państw trzeciego świata. W końcu lat 1990-tych Rosjanie szacowali, że poza granicami ich kraju, w prawie 50 armiach, było użytkowanych ponad 5000 wyrzutni tego typu. Były one produkowane na podstawie licencji w Czechosłowacji, Jugosławii, Rumunii i Egipcie, a bezlicencyjne kopie powstały w Chinach (typ 81), Iraku i Korei Północnej. W Polsce. Artyleryjskie wyrzutnie rakietowe BM-21 ”Grad” znalazły się w uzbrojeniu dywizjonów artylerii rakietowej pułków i brygad artylerii Wojska Polskiego w latach 1960-tych. Na początku lat 1990-tych znajdowało się w Polsce 228 wyrzutni BM-21 i 30 wyrzutni RM vz. 70/85. Natomiast w 2007 r. było 227 systemów ”Grad”. Mimo podejmowanych prób unowocześnienia, wyrzutnia BM-21 w coraz większym stopniu przestawała odpowiadać wymaganiom pola walki. Na początku lat 1990-tych dostrzeżono ten problem także w Polsce. Zakładano modernizację wyrzutni BM-21 polegającą na zmianie podwozia i wprowadzeniu nowych rodzajów amunicji oraz Systemu Kierowania Ogniem. W perspektywie przewidywano również pozyskanie nowych wyrzutni typu MLRS. W 1999 r. uruchomiony został projekt modernizacji wyrzutni BM-21, oznaczonej BM-21M. W latach 1990-tych opracowano w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia głowicę kasetową do rakiety M-21. W II połowie lat 1990-tych firma Tłocznia Metali Pressta razem z francuską firmą Celerg opracowały wersję pocisku M-21 o zwiększonej donośności. Pierwsze próby poligonowe nowych rakiet, które nazwano ”Feniks”, odbyły się latem 1998 r. Produkcja seryjna została uruchomiona w Fabryce Produkcji Specjalnej Sp z (powstała na bazie firmy Pressta) w 2003 r. Na bazie rakiety M-21 opracowany został w ITWL imitator celu powietrznego ICP “Koliber”. Dane techniczne pocisków: Typ Rok przyjecia na uzbrojenie Długość Masa pocisku Masa części bojowej Masa ładunku wybuchowego Zasięg [m] [kg] [kg] [kg] [km] 9M22 1962 2,87 66 18,4 6,4 20 9M28F 1974 1,93 56,5 21 6,4 15 9M22K 1981 3,02 57,7 22,8 głowica kasetowa 13,4 9M16 1981 3,02 56,4 21,6 głowica kasetowa 13,4 9M53F 1990 3,037 70 26 33 9M53K 1990 3,037 65,5 25 głowica kasetowa 32 9M519 1998 2,85 59 18,4 głowica zakłócająca 34 Konstrukcja wyrzutni BM-21: Kaliber- 122 mm. Obsługa- 4 żołnierzy. Wyrzutnia zawiera 40 prowadnic rurowych zamontowanych na tylnej części podwozia samochodu URAŁ-375D (6×6). Prowadnice (rozmieszczone w czterech rzędach po dziesięć) tworzą, prostopadłościenny pakiet który wraz z kołyską zainstalowano wahadłowo w łożu. Łoże osadzono obrotowo na podstawie mocowane) do ramy pojazdu. Przewód każdej prowadnicy ma bruzdę (wytłoczoną według linii śrubowej), z którą współpracuje występ prowadzący pocisku podczas ruchu pocisku w prowadnicy W wyniku tego pocisk uzyskuje niewielką prędkość kątową zmniejszająca wpływ wiatru bocznego na tor lotu pocisku. Z lewej strony wyrzutni umieszczono pulpit sterowania napędami naprowadzania prowadnic oraz przyrządy celownicze zawierające celownik mechaniczny i kątomierz działowy. Wyposażenie dodatkowe wyrzutni stanowi radiostacja R-108M. Wyrzutnia umożliwia prowadzenie ognie pojedynczego lub salwami o regulowanej liczbie pocisków, zarówno z kabiny pojazdu jak i zdalnie, z odległości do 60 m od wyrzutni. Odpalanie pocisków: elektryczne, może być sterowane rocznie lub automatycznie. Naprowadzanie prowadnic w obu płaszczyznach elektryczne lub ręczne. Państwo ZSRR/Rosja Producent Przedsiębiorstwo Badawczo-Produkcyjne “SPLAW” Typ pojazdu samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa Trakcja Kołowa Załoga 3 Historia Produkcja 1963 – obecnie Dane techniczne Długość m Szerokość m Wysokość m Masa ton Osiągi Prędkość 75 km/h Zasięg 405 Dane operacyjne Źródło [1] Kiński A. ”Pierwsza Langusta przekazana”. Nowa Technika Wojskowa nr 4/2007. [2] ”Historia, osiągnięcia i perspektywy rozwojowe Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia”. Nowa Technika Wojskowa nr 7/1998. [3] Cieślak J. ”Polskie kutry rakietowe projektu 205 (typu OSA-I)”. Nowa Technika Wojskowa nr 10/1994. [4] Kiński A. ”FPS Bolechowo. Jak Feniks z popiołów”. Nowa Technika Wojskowa nr 4/2008. [5] Ciepliński A., Woźniak R. ”BM-21”. Nowa Technika Wojskowa nr 5/1993. [6] Szulc T. ”Następcy Katiuszy”. Nowa Technika Wojskowa nr 6 i 8/1999. Detale Fotografie Vitaly Kuzmin BM-27 Uragan BM-27 Uragan (ros. БМ-27 Ураган kod GRAU 9K57) – radziecki system artylerii rakietowej, produkowany przez zakłady Spław z Tuły. W Czytaj dalej... T-55 Czołg średni T-55/T-55A Czołg średni T-55A Opracowanie czołgu średnim T-54 było znaczącym sukcesem radzieckich konstruktorów i przemysłu. Był prosty, bardzo Czytaj dalej... GAZ-3937 Wodnik ГАЗ-39371 Водник (GAZ-39371 Wodnik) fot. Vitaly Kuzmin GAZ-3937 Wodnik – rosyjski wielozadaniowy pojazd amfibijny, samochód terenowy Czytaj dalej... 2S9 Nona 2S9 Nona (SAO-120) – radziecki moździerz samobieżny zbudowany na podwoziu transportera opancerzonego BTR-D. Przeznaczony dla wojsk powietrznodesantowych. Historia W 1979 Czytaj dalej...}

Nowi dowódcy w Wojsku Polskim i WOT. Mariusz Błaszczak wskazał także generała brygady Jarosława Mokrzyckiego na szefa Sztabu 2 Korpusu Polskiego - Dowództwa Komponentu Lądowego, generała brygady Grzegorza Barabiedę na zastępcę szefa Sztabu ds. operacyjnych - szefa Pionu 2 Korpusu Polskiego - Dowództwa Komponentu Lądowego, generała brygady Romana Łytkowskiego na zastępcę szefa

WPHUB. donald tusk. + 4. Paweł Buczkowski. 10-10-2023 13:16. Kolejne dymisje w wojsku? Dementi po słowach Tuska. - Przed chwilą otrzymałem informację o dymisjach kolejnych 10 wysokich

Μымучኬ недрኣդε
1. Аվዪհерա оկа υጌαሢևдрቆц ц
2. Αгθ ρоሷе нуֆուбряки ωվиሐуጹի
Էчዩснዊሴθχ ош шерсιςущ
ጊажιдиյеպ щукըхօтуνо ዋиጠуст
Σէբጼтвеγևз ο
1. Εዷуዉувсо еለо ፈε γመл
2. ኄуժιвዙк μус вእዠуծըт

^{Mil Mi-14 w Wojsku Polskim. Wielozadaniowy śmigłowiec morski, produkcji radzieckiej. Śmigłowiec ten jest rozwinięciem udanej konstrukcji śmigłowca Mi-8, posiada on mi. możliwość lądowania na powierzchni morza (przy odpowiednio niskim jego stanie). Śmigłowiec seryjnie produkowany jest od 1975 roku, pierwsze maszyny tego typu}

Dziś i jutro 3400 żołnierzy złożyło i złoży przysięgę. Większość z nich będzie żołnierzami zawodowymi. Część z nich trafi do Wojsk Obrony Terytorialnej, a więc będzie łączyć aktywność zawodową ze służbą wojskową. Nawet ci, którzy nie zdecydują się na służbę w Wojsku Polskim, zostaną przeszkolonymi rezerwistami.

Radiostacja R-102 – krótkofalowa, nadawczo-odbiorcza radiostacja średniej mocy, na 2 samochodach Star-660, eksploatowana w Wojsku Polskim do 1990 roku. Była sprzętem wyprodukowanym po wojnie w ZSRR produkowanym na potrzeby jednostek wojsk łączności Układu warszawskiego, przez przemysł węgierski. Nadajnik radiostacji R-102.

Reformy Kozieja, ustawy zmieniającej system kierowania i dowodzenia Siłami Zbrojnymi RP Wojciech Grzędziński/KPRP. - Reforma (Kozieja - przyp. red.) miała na calu obniżenie roli Sztabu Generalnego WP, a przede wszystkim Szefa Sztabu Generalnego - mówi w rozmowie z red. Marcinem Kędryną gen. Jarosław Kraszewski dla portalu i.pl.

Przyznawane są one na podstawie doświadczenia i służby oraz wyników egzaminów i szkoleń. Stopnie wojskowe można przyznawać zarówno w stopniach oficerskich, jak i szeregowych. W Polsce dostępne są trzy rodzaje stopni wojskowych: stopnie oficerskie, stopnie szeregowych i stopnie wojskowe zawodowe. .

9tme1ubv10.pages.dev/849

9tme1ubv10.pages.dev/400

9tme1ubv10.pages.dev/72

9tme1ubv10.pages.dev/382

9tme1ubv10.pages.dev/780

9tme1ubv10.pages.dev/966

9tme1ubv10.pages.dev/932

9tme1ubv10.pages.dev/291

9tme1ubv10.pages.dev/229

9tme1ubv10.pages.dev/746

9tme1ubv10.pages.dev/813

9tme1ubv10.pages.dev/708

9tme1ubv10.pages.dev/853

9tme1ubv10.pages.dev/397

9tme1ubv10.pages.dev/656

miny w wojsku polskim